Historia stylu
Historia szkoły Nakagawa Tozan Ryū opiera się głównie na tradycji szkoły Toyama Ryū, która jest jedną z młodszych szkół szermierki japońskiej. Jej początki sięgają 1925 roku, jednak techniki tej szkoły zostały zaczerpnięte z innych tradycyjnych szkół, których historia zaczyna się o wiele wcześniej.
Około 1873 roku w Toyamie powstała akademia wojskowa pod nazwą Rikugan Toyama Gakkō. Instytucja ta powstała, aby kształcić nowych podoficerów i oficerów nowoczesnej armii cesarskiej Japonii. W tamtym czasie program nauczania obejmował również szkolenie z kenjutsu (walki na miecze), jūkenjutsu (walki na bagnety), tantōjutsu (walki nożem), strzelectwa wojskowego, a nawet muzyki wojskowej. Podstawą tej akademii było środowisko, w którym rozwinęły się specyficzne umiejętności szermiercze, które znamy dzisiaj jako Toyama Ryū Battōdō.
W tamtym czasie sztuka szermierki japońskiej nazywana była w programie akademii guntō no sōhō i zawierała pięć podstawowych, bardzo prostych form, a także techniki tameshigiri, czyli techniki, podczas których uczeń przecina słomiane cele. W latach dwudziestych przeważał pogląd, że miecz wojskowy powinien być produkowany przy użyciu nowoczesnej technologii na maszynach w fabrykach, a następnie wydawany oficerom, oraz należy stworzyć system technik ułatwiających posługiwanie się mieczem na polu bitwy.
Morinaga Kiyoshi, który był dyrektorem kenjutsu konkyu-kai w akademii wojskowej i jednym z głównych instruktorów szermierki, poprosił w 1925 roku o pomoc w stworzeniu nowego programu szermierczego wybitnego szermierza tamtych czasów Nakayamę Hakudō, który był 16. sōke (przedstawicielem) jednej z gałęzi tradycyjnej szkoły szermierki Musō Jikiden Eishin Ryū. Hakudō Sensei studiował również szkoły Ōmori Ryū i Hasegawa Eishin Ryū. To dzięki doświadczeniu Hakudō Sensei, późniejszy styl Toyama Ryū ma swoje korzenie w wiodących tradycyjnych starych szkołach koryū tōhō, czyli klasycznych szkołach szermierki. Efektem pracy z Hakudō Sensei było stworzenie prostych technik szermierczych, które kładły nacisk na najważniejsze punkty cięcia w taki sposób, aby nawet oficerowie bez doświadczenia w kenjutsu nabyli podstawowe umiejętności, których mogliby używać na polu bitwy.
W przeciwieństwie do wielu innych szkół szermierki w tamtych czasach wszystkie techniki w Toyama Ryū były nauczane w pozycji stojącej. Żadna z form nie zaczęła się od seiza, japońskiego siadu na piętach. Co więcej, ten styl podkreślał praktykę tameshigiri — po prostu wszystkie praktykowane techniki były testowane poprzez siekanie słomy i bambusowych celów. Należy pamiętać, że ten styl został stworzony z myślą o polu bitwy, dlatego jego techniki mogą wydawać się bardzo surowe. Jednak najważniejszym faktem na polu bitwy i w Toyama Ryū było zdobycie umiejętności skutecznego i jak najszybszego uderzenia wroga, a najlepiej zabicia go od razu. Ponieważ ten styl został stworzony do użytku na wojnie, w technikach jest mało momentów zaskoczenia rywala. Wynika to z faktu, że w bitwie zazwyczaj widzisz wroga zbliżającego się do ciebie. W tym przypadku brutalna siła zwykle zderza się z brutalną siłą. Wydaje się, że filozofia walki Toyama Ryū polegała na przecinaniu wroga przy pierwszym kontakcie. Tokutomi Sensei, jeden z najbardziej zaawansowanych uczniów Morinagi Sensei, zawsze kładł duży nacisk w swoim treningu na mocne i szybkie techniki cięcia, które uważał za niezbędne w swojej szkole. Toyama Ryū nazwała swój styl battōjutsu, aby podkreślić główny cel szkoły.
Morinaga Sensei później zmodyfikował wybrane techniki, aby ostatecznie zaktualizować oryginalny program nauczania kenjutsu, nauczając technik godnych współczesnego ducha wojny. Wszystko to doprowadziło do tego, że Morinaga Sensei został później uznany za „ojca” szermierki Toyama.
Liczba technik nauczanych w tej szkole nie była duża. Głównym celem treningu było szybkie opanowanie tych ruchów i umiejętność wykorzystania ich w walce.
W 1939 roku młody wówczas Nakamura Taizaburo został przyjęty do Akademii Toyama, a później został kolejnym instruktorem sztuki szermierczej, a także jednym z głównych promotorów szkoły Toyama Ryū i battōjutsu nie tylko w Japonii, ale i za granicą.
W okresie po II wojnie światowej Armia Cesarska została rozwiązana, a Akademia Wojskowa Toyama stała się amerykańskim obozem Zama. Ponadto w tym okresie zabroniono uprawiania jakiejkolwiek sztuki walki w Japonii, a wraz z nią sztuki szermierki. Tak więc nauki Toyama Ryū przetrwały tylko w zamkniętych grupach uczniów prowadzonych przez kilku byłych instruktorów i oficerów. Po zniesieniu zakazu sztuk walki z 1952 r. Trzej główni instruktorzy Akademii Toyama, którzy uzyskali prawo do nauki stylu — Morinaga Kiyoshi, Nakamura Taizaburo i Yamaguchi Yuuki — spotkali się, aby wznowić nauczanie tego stylu szermierki. Niestety nie zgadzali się co do swoich pomysłów dotyczących programu i kierunku nauczania, i tak wyłoniły się trzy główne kierunki tej szkoły. W różnym stopniu dostosowywali ćwiczenia do cywilnych i tradycyjnych sztuk walki, przyjmując do swoich ćwiczeń tradycyjne keiko-gi i hakama (wcześniej tak się nie działo).
Techniki i interpretacje nauczane przez trzech instruktorów stopniowo się różniły i pomimo próby ich ujednolicenia poprzez standaryzację technik, nie osiągnięto konsensusu. Oto trzy główne organizacje zajmujące się stylem Toyama Ryū:
– Dai Nippon Toyama Ryū Iaidō Kai – Morinaga Kiyoshi z centrum w Ōsace
– Zen Nihon Toyama Ryū Iaidō Renmei – Nakamura Taizaburo z centrum w Jokohamie
– Nihon Toyama Ryū Iaidō So-renmei – Yamaguchi Yuuki z centrum w Sapporo
Każda z tych organizacji była autonomiczna i utrzymywała lub stopniowo tworzyła własny zestaw form. Obecnie wszystkie federacje szkolne Toyama Ryū są zarządzane przez przewodniczącego kaichō.
Wracając do historii szkoły – po 1952 roku odbyło się wiele seminariów Toyama battōjutsu i tameshigiri. Często uczniowie / instruktorzy innych stylów przychodzili na te wydarzenia, aby zapoznać się z technikami i wdrożeniami tameshigiri, które są szeroko stosowane w tej szkole, aby następnie mogli włączyć je do swojego szkolenia lub sztuki. Inną grupą byli uczniowie, którzy ćwiczyli Toyama Ryū, aby wziąć udział w zawodach.
Prawdopodobnie w tamtych czasach, kiedy powstawały / usystematyzowano programy nauczania współczesnego Toyama Ryū, uczono się technik w różny sposób. Skutkowało to niezgodnościami w prezentacji podstawowych technik w zależności od tego, na które seminaria uczęszczał instruktor. Dlatego w każdym dōjō uczniowie poznali różne formy Toyama Ryū.
Obecnie Toyama Ryū jest powszechnie praktykowana przez uczniów innych stylów japońskiej szermierki lub ogólnie innych sztuk walki. Często dzieje się tak, że uczniowie z innych szkół włączają do swojego treningu styl, który koncentruje się na w pełni funkcjonalnych technikach miecza i może testować ich ruchy w formie tameshigiri. Innym powodem może być fakt, że Toyama Ryū nie zawiera zbyt wielu technik, więc można ćwiczyć tę szkołę, równolegle ucząc się innego stylu.
Aby jednak właściwie zrozumieć teorię i zastosowanie japońskich technik szermierczych, konieczne jest uzupełnienie jej o dalsze, obszerne badania tego zagadnienia. Jest to również powód, dla którego większość japońskich nauczycieli Toyama Ryū uzupełnia swoje nauczanie innymi technikami, a tym samym zmienia swoją sztukę.
Nakagawa Sensei jest prawdopodobnie ostatnim uczniem / nauczycielem oryginalnego Toyama Ryū. Stworzył on własny styl ze względu na wyraźniejsze odróżnienie od współczesnych trendów Toyama Ryū, która zdecydowała się podążać ścieżką szermierki sportowej bez istotnego związku z tradycyjnym budō. Szkoła Nakagawa Ryū Battōjutsu ma na celu rozpowszechnianie oryginalnych form Toyama Ryū, których nauczał Morinaga Sensei, Tokutomi Sensei, oraz rozszerzenie ich na inne tradycyjne sztuki walki.
Nakagawa Kinji Sensei studiował techniki Toyama Ryū w Tokutomi Dōjō pod kierunkiem Tokutomi Tasaburo. Tasaburo Sensei, jak już tutaj wspomnieliśmy, był uczniem Sensei Morinaga i był zwolennikiem studiowania i praktyki niezmienionej, oryginalnej formy Toyama Battōjutsu. Po opuszczeniu Tokutomi dōjō i wyruszeniu do Kumamoto, Nakagawa Sensei kontynuował naukę i trenowanie tego stylu. Z biegiem czasu wprowadził nowe formy – shihō giri – technikę w kilku kierunkach, z kodachi – krótkim mieczem, z nito – dwoma mieczami oraz kumitachi – ćwiczenia z partnerem.
Dziś jest także jedyną szkołą, która praktykuje w niezmienionej formie pierwszą technikę happō nuki – kiri age. Jednym z głównych celów szkoły jest zachowanie oryginalnych technik nauczanych przez Sensei Morinaga oraz szerzenie tradycyjnej kultury japońskiej.
